27 stycznia w Warszawie odbyła się konferencja pt. „Polska strategia” organizowana przez Stowarzyszenie Studiów Strategicznych. Bezpośredni asumpt stanowiło w tym zakresie przypadające w 2025 r. tysiąclecie koronacji Bolesława Chrobrego.

Pierwszy z paneli, moderowany przez prof. dra hab. Romana Kuźniara (UW), miał charakter jubileuszowy. Jego motywem przewodnim była refleksja o lekcjach z historii Polski od panowania Bolesława Chrobrego do teraźniejszości, które mogą lub powinny być obecne w polskiej myśli strategicznej i nad tym, czy możliwe jest formułowanie na ich podstawie wniosków dotyczących kultury strategicznej Polski. Wystąpienia panelowe wygłosili dr hab. Agnieszka Bógdał-Brzezińska (UW) oraz dr Tomasz Pugacewicz (UJ). Pierwsza mówczyni zaznaczyła swój sceptycyzm wobec traktowania historii Polski jednolicie i w kategoriach ciągłości pozwalającej na formułowanie daleko idących prawideł, a także zrekonstruowała logikę  i kontekst zewnętrzny działań pierwszych Piastów (w szczególności dążeń do inkulturacji państwa). Kolejny z panelistów zaproponował wykorzystanie w poszukiwaniach jednolitych wzorców strategicznych w historii Polski narzędzi analizy polityki zagranicznej. Zaznaczył jednak, że mimo pewnych elementów ciągłości, złożoność tego rodzaju doświadczeń Rzeczypospolitej Polski jest bardzo duża, co rzutuje również na sytuację współczesną. W dyskusji z udziałem uczestników konferencji pojawiły się w szczególności kwestie ciągłości strategicznej RP (przy licznych zmianach środowiska bezpieczeństwa) oraz interpretacji działań Bolesława Chrobrego w świetle ówczesnych realiów.

Drugi panel, którego moderatorką była dr hab., prof. ucz. Kamila Pronińska (UW), skupił się na minionym dwudziestoleciu. Pytania do dyskusji dotyczyły tego, czy Polska okazała się w tym okresie państwem zdolnym do działania w logice i procedurze strategii państwowej oraz czy w warunkach członkostwa w NATO i UE taka zdolność wciąż ma znaczenie. Jako pierwszy głos zabrał prof. dr hab. Bolesław Balcerowicz, który przedstawił okoliczności powstania i wstępnie ocenił pierwsze Strategie Bezpieczeństwa Narodowego III RP. Umiejscowił swoje rozważania w kontekście instytucjonalnym i zewnętrznym (w szczególności – transatlantyckim). Zwrócił uwagę na tendencję do nierozwijania w należytym stopniu ogólnie nakreślonych ram strategicznych w postaci dokumentów sektorowych. Jako drugi głos zabrał dr hab., prof. ucz. Aleksander Głogowski (UJ). Mówca skoncentrował się w swej wypowiedzi przede wszystkim na głównych przeszkodach (o charakterze instytucjonalnym, politycznym i społecznym) uniemożliwiających Polsce skuteczne działanie w logice strategii państwowej. W dyskusji podniesiono m.in. wątek niespójności instytucjonalnej przy powstawaniu dokumentów strategicznych (w zasadzie każda SBN przygotowywana była przez inny ośrodek, często pod wpływem rozgrywek wewnątrzpolitycznych). Pojawiły się także głosy sugerujące, że nierzadko posiadanie dokumentu strategicznego, zamiast wyznaczania pewnych kierunków działania, stawało się celem samym w sobie.

Trzeci z paneli dotyczył dzisiejszej kondycji studiów strategicznych w Polsce. Moderator – prof. dr hab. Artur Gruszczak (UJ) – zapytał panelistów m.in. o to, w jakim stopniu angażują się one w rozpoznawanie wyzwań i zagrożeń oraz udzielanie na nie odpowiedzi. Pierwszy z mówców, dr hab., prof. ucz. Marek Madej (UW), dostrzegł narastający dysonans pomiędzy analizą procesów i zjawisk a polityczną sprawczością. Zwrócił także uwagę na niebezpieczeństwa wynikające z zawłaszczania przestrzeni dla badaczy rzecznej problematyki przez „strategicznych influencerów” (często samozwańczych „ekspertów” wykorzystujących jako kanał komunikacji media społecznościowe). Poddał ponadto refleksji słuchaczy kwestie, na ile kategorie właściwe studiom strategicznym oddają realia funkcjonowania mocarstw, a na ile państw o średnim potencjale; oraz jak szeroko powinno się rozszerzać tematycznie zakres studiów strategicznych, aby móc objąć najważniejsze wyzwania dla bezpieczeństwa państwa współcześnie. Dr Tomasz Pawłuszko (UO) rozważył w swoim wystąpieniu, czy studia strategiczne powinny zajmować się międzynarodowymi stosunkami militarnymi bądź strategią państwową (lub wpływem jednego na drugie), czy również rozumieniem wpływu różnych sektorów niemilitarnych na strategię państwa. Swoje rozważania umieścił na tle pojęcia kultury strategicznej oraz wskazał, że rozwój studiów strategicznych w wymiarze akademickim może przyczynić się do rozwoju tejże kultury w polskich realiach. W dyskusji wybrzmiewały w szczególności wątki erozji wpływu studiów strategicznych na praktykę polskich decydentów politycznych oraz identyfikacji innych niż państwo adresatów właściwych omawianej tematyce badań i analiz.

Po konferencji nastąpiło walne zebranie Stowarzyszenia Studiów Strategicznych, połączone z dyskusją roboczą. Prezes Stowarzyszenia – prof. dr hab. Roman Kuźniar – zaprezentował swoją ocenę dotychczasowego funkcjonowania organizacji i propozycje planów przyszłej jej działalności. Następnie odbyła się wielowątkowa, otwarta dyskusja. Doprowadziła ona do podkreślenia potencjału Stowarzyszenia Studiów Strategicznych w kontekście jego przyszłego funkcjonowania, w którego uwolnieniu pomóc mają m.in. uwzględnienie postulatów związanych z pozyskiwaniem środków, rozszerzenie grona członków i uczestników organizowanych wydarzeń oraz popularyzacja jego działalności w różnych formach.